Prezentację przygotowała i poprowadziła Madzia Mieczkowska.

Tematy spotkania:

I.                  Mowa ciała we wspólnocie i postawy modlitewne w liturgii mszalnej.

1.     Mowa Ciała

Wielką rolę w komunikacji odgrywa część niewerbalna, na którą składają się: postawa ciała, nachylanie się, gesty, odległość od rozmówcy, wysokość i natężenie głosu. Na podstawie mowy ciała można odgadnąć intencje naszego rozmówcy.

Sztuką jest odnalezienie odpowiedniej postawy w trakcie rozmowy, która zapewni jej uczestnikom poczucie bezpieczeństwa.

Psychologia wyróżnia odległość, jako jedną z czterech przestrzeni:

• do 45 cm – strefa intymna,  zarezerwowana dla bliskich osób
• do 120 cm – strefa osobista
• powyżej 120 cm – strefa publiczna (np. podczas konferencji, wykładów)

 Potrzeba wielkiego wyczucia, aby nie „wtargnąć” w czyjąś intymną przestrzeń. We wspólnocie nie każdy lubi przytulenia, warto zaczynać powitanie od podania ręki.

2.     Postawy modlitewne

Postawa siedząca.

 W Apokalipsie (Ap 3,21) „Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie”. W tradycji starotestamentalnej, pozycja ta była zarezerwowana dla króla, zwycięzcy lub kogoś ważnego. W tradycji liturgicznej symbolizuje ona:

• wsłuchanie się w słowa
• zaszczyt jakim obdarzona jest osoba siedząca i jej godność.

 Postawa stojąca.

 W 1 Kr 8,14 jest napisane „Potem król się odwrócił i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela. Całe zaś zgromadzenie Izraela stało”.

Postawa stojąca oznacza:

• czujność
• gotowość do wyruszenia
• często postawie stojącej towarzyszy złożenie lub rozłożenie rąk i skierowanie wzroku na mówiącego w celu głębszego skupienia.

 Postawa klęcząca

 Pwt 26, 10 „Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Panie». Rozłożysz je przed Panem, Bogiem swoim. Oddasz pokłon Panu, Bogu swemu „

Tu ewidentna jest postawa ofiarna połączona z przebłaganiem, mającym na celu przebłaganie Bogu za miłosierdzie.

 W Mk 1,40 „Wtedy przyszedł do Niego trędowaty i upadając na kolana, prosił Go: «Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić” trędowaty prosi o uzdrowienie. Postawa ta towarzyszy penitentom proszącym o rozgrzeszenie.

 W dziejach apostolskich (Dz 9,10) „Po usunięciu wszystkich, Piotr upadł na kolana i modlił się. Potem zwrócił się do ciała i rzekł: «Tabito, wstań!» A ona otwarła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła.” Piotr przed dokonaniem cudu modli się klęcząc.

 W Drugim liście do Filipian (FLP 2,6-11) sam Jezus daje nam przykład postawy klęczącej „ istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem,  lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu Imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM – ku chwale Boga Ojca „

 Postawa klęcząca symbolizuje uniżenie się przed Bogiem. A Jan XXIII mówił, że Człowiek nigdy nie jest tak wielki jak wtedy, gdy klęczy przed Bogiem.

Papież Benedykt XVI twierdzi, że gdzie zanika postaw klęcząca, trzeba na nowo nauczyć się klęczeć.

Leżenie krzyżem

Leżenie krzyżem symbolizuje bezgraniczne uniżenie się przed Bogiem i cichą gotowość do słuchania Jego woli.

II.               Ubiór wskazany na Eucharystię

Tu posłużono się Kanonem Kościoła Katolickiego (KKK 2521) „Czystość domaga się wstydliwości. Jest ona integralną częścią umiarkowania. Wstydliwość chroni intymność osoby. Polega ona na odmowie odsłaniania tego, co powinno pozostać zakryte. Wstydliwość jest związana z czystością, świadczy o jej delikatności. Kieruje ona spojrzeniami i gestami, które odpowiadają godności osób i godności ich zjednoczenia.”

Ubiór powinien być oficjalny/elegancki, nie odsłaniający części ciała i nie powinien być ani za skromny („Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego? „) ani też przesadnie elegancki, by nie rozpraszał innych modlących się.

III.           Przyjaźń damsko-męska, czy jest możliwa?

 „Przyjaźń między mężczyzną i kobietą to chodzenie po bardzo wąskim pasie między morzem namiętności a morzem nienawiści”                                                                                        Św. Augustyn

Przyjaźń miedzy kobietą i mężczyzną jest niemożliwa poza jednym wyjątkiem – jeśli tworzą ją ludzie święci.

Za przykład niech służy nam przyjaźń między Św. Franciszkiem z Asyżu i Św. Klarą oraz relacje Jezusa z kobietami znanymi z kart Nowego Testamentu.

Nie można mówić o przyjaźni damsko-męskiej jeśli jest w tej relacji coś do ukrycia. Jezus rozmawiał z Samarytanką otwarcie, niczego nie ukrywając. Maria słuchając Chrystusa siedziała u jego stóp na oczach innych ludzi.

Relacje międzyludzkie nie mogą zatrzymywać nas w drodze do Boga. Jeśli relacja tak pochłania, że człowiek się zatrzymuje – to nie można mówić o przyjaźni.

Spotkanie zakończyliśmy Modlitwą Jedności.