Author: bartek zielinski

Za nami kolejne spotkanie, już listopadowe. Z lekką zadumą, możemy powiedzieć: „Jak ten czas szybko leci.” Ważne zatem, aby go dobrze wykorzystać.

Tym razem oprawą Mszy Świętej i przygotowaniem posiłku zajął się I stopień kobiet i III st. mężczyzn. Bardzo dziękujemy za Wasze zaangażowanie, pamiętajmy, że: „ Kto w małej sprawie będzie wielki, ten i w wielkiej będzie wierny…” (Łk 16,10a)

Potem miało miejsce od dawna oczekiwane spotkanie z naszym przyjacielem, ks. dr Zbyszkiem Skuzą, który przygotował na ten rok formacyjny cykl konferencji pt. BIBLIJNI ŚWIADKOWIE I PRZEWODNICY. Podczas nich będziemy mogli poznawać mniej znane postacie biblijne, zwłaszcza kobiece, co nas bardzo cieszy. Natomiast dzisiejsza konferencja nosiła tytuł: „Eleazar i Matka Machabejska(2Mch 6-7)

Ks. Zbyszek rozpoczął od wyjaśnienia, na czym polega istota wiary. Otóż to przede wszystkim całkowite i bezwarunkowe zawierzenie Bogu, czego przykładem bez wątpienia był Abram ( późniejszy Abraham), Eleazar i Matka siedmiu synów. Dzięki niezwykłej wiedzy i pasji ks. Zbyszka, uświadomiliśmy sobie, że „uwierzyć” z hebrajskiego, to zapuszczać korzenie, utwierdzić się w czymś, wrastać w coś. Po raz pierwszy to słowo jest użyte już w Rdz 15, 1-6. Następnie ks. Zbyszek poprowadził nas drogą, do której sukcesywnie dochodzili bohaterowie Starego Testamentu: od Szeolu (nicości) do życia wiecznego, pokazując, że Pismo Święte „rośnie” i „rozwija się”. Wielki przełom nastąpił w czasach powstania machabejskiego (II w. przed Chrystusem) Fundamentalna intuicja podpowiada wówczas, że życie nie może kończyć się pustką, że jest coś więcej, że jest życie wieczne. Przewodnikiem i świadkiem heroicznej wiary w zmartwychwstanie byli m.in. Eleazar oraz Matka Machabejska. Postawy tych bohaterów inspirują także w dzisiejszych czasach, czego dowodem może być np. Edyta Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża (1891-1942), która przed śmiercią powiedziała takie słowa: „Nie przyjęłam Chrztu Świętego, aby czerpać z tego korzyści.”. Natomiast papież Benedykt pisał: „ Od Zmartwychwstania zależy to, czy Jezus był, czy też również jest.” Takie też przekonanie miał św. Paweł, o czym możemy przeczytać np. w 1Kor15,13-14.

Dziękujemy, dobremu Ojcu, że daje nam takich przewodników, którzy poszerzają horyzonty pojmowania tajemnic Bożych. Dziękujemy za naszą wspólnotę, w której możemy wzrastać w wierze, nadziei i miłości. Dziękujemy ks. Zbyszkowi za kolejne światło w głębszym poznawaniu Pisma Świętego. Do zobaczenia.

Z Panem Bogiem

Niektórzy z nas rozpoczęli spotkanie różańcem, po którym uczestniczyliśmy
w Eucharystii. Tym razem bez naszego Pasterza- ks. Grzegorza. Tego dnia również nasza liderka Magda z powodu choroby nie poprowadziła spotkania. Niech Pan błogosławi obojgu i obdarzy ich zdrowiem.

Po Mszy Świętej w Domu Parafialnym mieliśmy dalszą część naszego spotkania. Po poczęstunku stanęliśmy do modlitwy. Duch Święty poprowadził nas w uwielbieniu i modlitwie. W zastępstwie ogłoszenia przedstawiła nam Lidia, która zaproponowała, abyśmy wrócili do Szkoły Charyzmatów, w której część z naszej wspólnoty uczestniczyła.

W dniach 11-13.10.2024 r. charyzmatyk Damian Stayne z Wielkiej Brytanii poprowadził takie warsztaty ze swoją wspólnotą w Łomży. WARTO BYŁO. Przypomniały nam one, uzmysłowiły, że jesteśmy wspólnotą charyzmatyczną
i ewangelizująca. Czy oby na pewno? Może warto na nowo stanąć w Prawdzie i wzniecić ogień pragnienia posługi charyzmatycznej. Kiedy doświadczymy bliskości Boga, doświadczymy Ducha Świętego, który uzdalnia każdego z nas. Potrzebujemy modlitwy, trwania na czytaniu i rozważaniu Słowa, wzrastaniu w grupkach formacyjnych, może postu i posługi, w której odkryjemy „swoje charyzmaty”. Czas „odkurzyć” naszą wiarę, czas zacząć budować nasz Kościół, naszą wspólnotę.

Czy jestem świadomy swojej wiary? Św. Jan Paweł II wołał do nas „Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali”. Jesteśmy powołani do wzrostu, rozwoju
w Duchu Świętym. W 1 Kor.12.7 czytamy „Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra”.

Jeśli jesteś gotów na to wezwanie to proś Ducha Świętego, aby w Twoim sercu rozpalił ogień pragnienia wzrastania w wierze, obdarowania charyzmatami, posługami, które będą przemieniały życie starego człowieka w Nowe Życie Bożego Człowieka.

Amen

Pan Bóg nas zaskakuje, przygotował ucztę duchową – koncelebrowana Msza Święta, po niej czekała na wszystkich pizza. W radości przystąpiliśmy do modlitwy. Magda M., nasza liderka, jak zawsze miała do przekazania dużo ważnych ogłoszeń, z których widać, że wspólnota rozpoczęła na dobre rok formacyjny.

Ksiądz Grzegorz Kierski wygłosił ciekawą konferencję na temat korzystania
z naszego języka. Na ile nasze codzienne słowa kierowane do bliźnich budują nasze relacje, a na ile rujnują i krzywdzą? W liście św. Jakuba 3. 8-10 czytamy „Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może bracia moi!”.

Niech te mocne Słowa będą nam drogowskazem w tym, jak winniśmy korzystać
z daru mowy. Pan Jezus dał nam przykład, jak mamy jej używać. Jego delikatność, miłość, otwartość, szczerość dotykały i pociągały wszystkich. Na Jego Słowo grzesznicy nawracali się, byli uzdrawiani, zostawiali wszystko i szli za NIM. A jak jest
z nami? Co czyni nasze słowo? Jak wykorzystujemy swój język?

Panie Boże bądź uwielbiony w Swoim Słowie! Bądź uwielbiony w każdym słowie, które wychodzi z naszych ust. AMEN

Za nami już drugie wrześniowe, otwarte spotkanie naszej wspólnoty Theoforos. Jak zawsze rozpoczęliśmy je Mszą świętą (jak to wiele razy podkreśla nasz zaprzyjaźniony ksiądz dr Zbigniew Skuza- Nic ważniejszego tego dnia się nie wydarzy, po Niej poczęstunek, wspólnotowa modlitwa, liczne i ważne ogłoszenia naszego lidera Magdy Mieczkowskiej i konferencja księdza Grzegorza Kierskiego.

Kolejny raz, nasz pasterz, ksiądz Grzegorz wrócił do wartości i znaczenia udziału we wspólnocie. Jeśli zależy Ci na Zbawieniu, masz obowiązek dbać o swój rozwój duchowy. Odbywa się on różnie u każdego z nas. Wspólnota Theoforos daje nam możliwości tego wzrostu.

Święty Paweł w swoich listach stara się nam powiedzieć, że trudno samemu wytrwać. Już sam Pan Jezus, ucząc nas najdoskonalszej modlitwy Ojcze nasz, pokazuje, że zwracamy się do Ojca we wspólnocie. Zwracamy się do Niego Ojcze nasz, nie mówimy Ojcze mój. Sami często doświadczamy kryzysu w rodzinie. Jeśli tam nie mamy wsparcia i oparcia, to wspólnota Kościoła pozwala nam przetrwać trudne chwile, doświadczenia. Znamy przysłowie „Jak trwoga, to do Boga”. Już nasi przodkowie wskazywali nam właściwy kierunek.

Będzie nam owocniej trwać we wspólnocie, jeśli będę widziała tu swoje miejsce. Ale żebym je poznała, muszę jego szukać, czyli doświadczać różnych posług. Mogę siebie, ale też przyjaciela motywować do zaangażowania we wspólnocie.

Za Papieżem Franciszkiem warto zawołać, abyśmy wstali z fotela i zaczęli żyć pełnią życia.

AMEN

Rozpoczęliśmy nowy rok formacyjny 2024/2025. Za nami czas wakacji, odpoczynku
i wakacyjnych rekolekcji. Z Panem Bogiem chcemy wchodzić w ten kolejny rok w czasie którego, pochylimy się nad treściami zawartymi w Katechizmie na podstawie Summy św. Tomasza z Akwinu.

Nasz proces nawrócenia trwa. Dajmy sobie szansę, aby nie zaniedbywać udziału
w propozycjach, które oferuje wspólnota. To od nas zależy, na ile zakorzeniony jest w nas stary człowiek, a na ile otwieramy się na przemianę. Niech ten rok formacyjny będzie dla każdego z nas czasem kształtowania i doskonalenia Nowego Życia, Nowego Człowieka.

Za nami ostatnie otwarte spotkanie wspólnoty Theoforos w roku formacyjnym 2023/2024. Jeszcze tylko pielgrzymka do Niepokalanowa, gdzie Matce Bożej podziękujemy za wszelkie łaski i prowadzenie w trwaniu na drodze ku duchowemu rozwojowi.

Nasza wspólnotowa Msza Święta, której przewodniczył ks. Grzegorz Kierski, rozpoczęła spotkanie. Następnie z Katedry udaliśmy się do Domu Parafialnego i doświadczyliśmy, że nadchodzące spotkanie musi być wyjątkowe. Przyjechali bowiem na nie przedstawiciele z oddziałów naszej wspólnoty z Ostrołęki, Wyszkowa
i miła niespodzianka… z Małkini – ks. Jacek Dąbrowski.

Modlitwa uwielbienia wprowadziła nas w WYBORY. Spotkanie poświęcone było wyłonieniu nowego lidera i zarządu naszego łomżyńskiego oddziału Theoforos. Dziękując za posługę dotychczasowego zarządu i lidera, prosiliśmy Pana Boga, by prowadził nas w tych decyzjach, byśmy kierując się dobrem wspólnoty, wybrali odpowiedzialnych, pełniących ofiarnie służbę w jedności z Bogiem.

W procedury i zasady obowiązujące w czasie wyborów zgodnych z zapisami
w Statucie Stowarzyszenia Theofors, wprowadził nas Damian Kowalski z oddziału ostrołęckiego. Do końca głosowania i wyborów, pilnował kart, głosujących i procedur. Dziękujemy Panu Bogu za Damiana i Jego profesjonalizm. Spontanicznie wybrana komisja skrutacyjna dzielnie mu pomagała.

Po dwuetapowym głosowaniu wybrano nowego lidera- Madzię Mieczkowską. Następnie spośród 55 osób znajdujących się na liście członków zwyczajnych, został wybrany siedmioosobowy zarząd w składzie: Lidia Choińska, Piotr Czyżewski, Janusz Ejsmont, Sławomira Głasek, Grażyna Kołodziejska, Antoni Strumiłowski, Milena Tomczyńska.

Dziękujemy Panu Bogu za nowego lidera i zarząd. Prosimy dla nich o Boże błogosławieństwo, prowadzenie i obdarowanie potrzebnymi do posług darami Ducha Świętego. Nowi odpowiedzialni zostali wybrani na najbliższe 3 lata i rozpoczynają posługę w nowym roku formacyjnym 2024/2025, we wrześniu.

Dziękujemy Damianowi i komisji skrutacyjnej (Ani, Eli I Adamowi) za okazaną pomoc. Słowa piosenki oddają trud nowych wyzwań, które stoją przed liderem
i zarządem:

Posyłam was na pracę bez nagrody
Na ciężki, twardy i niewdzięczny trud,
Niezrozumienie, drwiny i obmowy.
Posyłam was przydawać do mych trzód.

AMEN

To wyjątkowe spotkanie, które przeżywaliśmy z księdzem Grzegorzem Kierskim, Pasterzem naszej wspólnoty Theoforos. Dlaczego wyjątkowe?

• Dzień wcześniej 27.05.2024 r. ksiądz Grzegorz obchodził 13 lecie swojego kapłaństwa. Jesteśmy wdzięczni Panu Bogu za Jego posługę w naszej wspólnocie. Niech Pan mu błogosławi w drodze do świętości, a Maryja otacza Swoją opieką. My zapewniamy o naszej pamięci w modlitwach.
• Spotkanie kończyło całoroczny cykl konferencji pt. „Życie świadome celu”. Miały one nam przybliżyć odpowiedź na tytułowe pytanie o cel naszego życia? W Liście do Efezjan czytamy „W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, po to byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu – my którzy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie” (1, 11-12). Każdy, kto miał okazję słuchać kolejnych konferencji, przeszedł całoroczną drogę w szukaniu celu, do którego każdy człowiek wierzący powinien dążyć.

Tym razem po koncelebrowanej Mszy Świętej, poczęstunku (przygotowanym przez grupę „O” kobiet i mężczyzn, którym serdecznie dziękujemy), modlitwie i bieżących ogłoszeniach wysłuchaliśmy drugiej części tematu konferencji, którą przygotowała i wygłosiła Ania Dardzińska.

Poza przytoczonym fragmentem z listu do Efezjan warto powtórzyć sobie z konferencji Ani, że jesteśmy powołania do pozyskiwania uczniów, wszędzie tam gdzie żyjemy, pracujemy. Mamy dzielić się świadectwem naszego życia. Nie stanie się to, jeśli nie zrozumiem, że mogę wybrać jedną z dwóch dróg bycia chrześcijaninem, w dużym uproszczeniu jako:

• chrześcijanin zeświecczony (liczą się moje potrzeby)
• chrześcijanin światowej klasy (liczą się potrzeby innych)

Mamy przejść z myślenia o sobie, do:

• myślenia o innych Flp 2,4
• myślenia globalnego Ef 3, 17-19
• kategoriami wieczności 1 kor 7,31

Twój, mój pięciocel to: 1. Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem. 2. Miłuj bliźniego swego jak siebie. 3. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. 4. Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. 5. Uczcie się zachowywać wszystko, co Wam przykazałem. Co może pomóc nam w tym rozwoju duchowym?

• regularny udział w spotkaniach małej grupki
• modlitwa, refleksja nad swoim życiem, rachunek sumienia, regularna spowiedź,
• dzienniczek rejestrujący nasze życiowe lekcje, przemyślenia, rozterki,
• przekazywanie swojej wiedzy innym.

Na koniec pytania, które mogą ułatwić pracę nad sobą, rozwój duchowy:

• Co będzie w centrum mojego życia?
• Co będzie charakteryzowało moje życie?
• Jaki wkład wniosę swoim życiem?
• Jakie będzie przesłanie mojego życia?
• W jakim środowisku będę żyć?

Dziękujemy Ani, że przeprowadziła nas przez treści spotkania w bardzo ciekawy sposób.

To jeszcze nie koniec naszego roku formacyjnego, przed nami kolejne otwarte spotkanie, na którym będą wybory nowego lidera i Zarządu. W kontekście opisanej konferencji, to ważny czas przed nami. Prośmy Ducha Świętego, by poprowadził nasze głosowanie zgodnie z Jego wolą, niech nasze życie świadome celu towarzyszy naszej wspólnocie, przyszłemu liderowi i Zarządowi. Jak to czasem powtarza ks. Grzegorz; „Czy wspólnota będzie się rozwijać, czy zwijać?”.

AMEN

Tego dnia w Liturgii Kościoła wspominaliśmy św. Macieja, który został powołany do grona Apostołów po zdradzie Judasza. Pan Bóg przypomina nam również, że to: „nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem”.

Niektórzy z nas jeszcze przed Eucharystią uczestniczyli w Różańcu, który w każdy wtorek prowadzi nasza wspólnota (zwykle jest to Zosia i Adam).Po Mszy Świętej mogliśmy uczestniczyć przed Najświętszym Sakramentem w Nabożeństwie Majowym i nowennie przed Zesłaniem Ducha Świętego. Ten czas to najważniejszy moment każdego naszego spotkania otwartego.

Po uczcie duchowej I stopień grupki pań zaprosił wszystkich na poczęstunek, za który bardzo serdecznie dziękujemy . Diakonia uwielbienia i scholka poprowadziła modlitwę, po niej w zastępstwie za lidera Lidia Ch. i ksiądz Grzegorz przedstawili ogłoszenia, serdecznie zachęcając wszystkich do udziału w planowanych najbliższych dziełach wspólnoty.

Gościliśmy z konferencją księdza Zbigniewa Skuzę, który kontynuował cykl spotkań „Na wzór Chrystusa… Chrystusowe życie naszym życiem”. Tym razem naszą uwagę skupił na jednym z tytułów Pana Jezusa „JA JESTEM”. Tak Pan Jezus Chrystus między innymi mówi o Sobie w czasie Modlitwy Arcykapłańskiej w 17 rozdziale Ewangelii Janowej. Żebyśmy mieli pełen obraz i zrozumieli znaczenie tych słów, prelegent odniósł się do księgi Wyjścia, gdzie Pan Bóg na pytanie Mojżesza o Jego imię odpowiada „JESTEM, KTÓRY JESTEM”. Dla Żydów imię miało ogromne znaczenie, niosło tożsamość człowieka. Pan Bóg odkrywając Swoje imię, odkrywa Swoją tożsamość:

• Jestem, który Jestem Będący.
• Jestem, który Byłem.
• Jestem, który Będę i nigdy Być nie przestanę.

Ten fragment z ks. Wj 3,13-15 to jeden z najważniejszych fragmentów Starego Testamentu. Kiedy Pan Jezus mówi „JESTEM” pokazuje Swoją tożsamość, Swoje ubóstwienie. Natomiast Jezusowe „JA JESTEM”, które kilkakrotnie możemy odnaleźć w Nowym Testamencie odczytujemy w znaczeniu porównawczym. Wtedy Pan Jezus Chrystus mówi o sobie, że JEST:

• „chlebem życia” (J 6, 35.41.48.51)
• „światłością świata” (J 8, 12)
• „bramą owiec” (J 10, 7.9)
• „dobrym pasterzem” (J 10, 11.14)
• „zmartwychwstaniem i życiem” (J 11, 25)
• „drogą prawdą i życiem” (J 14, 6)
• Krzewem winnym” (J 15,1.5)

Bogu niech będą dzięki za posługę księdza Zbigniewa Skuzy. Swoją wdzięczność okazujemy nie tylko w naszych modlitwach, ale okazaliśmy dziękując za tą i wszystkie konferencje w całym roku formacyjnym, składając na Jego ręce nasze podziękowania i skromny podarunek. Niech Pan Go błogosławi i prowadzi drogami świętości.

AMEN

Naszemu kolejnemu spotkaniu towarzyszył święty Wojciech, misjonarz, męczennik i patron Polski. Koncelebrowana Msza Święta za jego wstawiennictwem rozpoczęła nasze co dwutygodniowe spotkanie otwarte. Postać męczennika, misjonarza wpisała się nie przypadkowo w temat konferencji, którą przygotowała i wygłosiła Milenka Tomczyńska.

Zanim jednak wysłuchaliśmy konferencji, zostaliśmy zaproszeni na poczęstunek przygotowany przez I stopień grupki męskiej. Bardzo dziękujemy za obfity i smaczny pokarm dla ciała, Panowie . Następnie otrzymaliśmy garść bieżących informacji i ogłoszeń wspólnotowych. Diakonia uwielbienia ze scholką poprowadziła nas w modlitwie.

W czasie konferencji na temat „Powołani do ewangelizacji” byliśmy przeprowadzeni przez treści zawarte w Słowie Bożym, Katechizmie Kościoła Katolickiego, adhortacjach papieży, które mówią nam wprost: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”.

Nasza wspólnota to Theoforos – czyli ludzie niosący Boga. Misją zarówno naszej wspólnoty jak i Kościoła Katolickiego jest ewangelizacja. Ma ona początek w naszym sercu, byśmy napełnieni Duchem Świętym mogli nieść Boga w swoich najbliższych rodzinach, miejscach nauki, pracy, środowisku, w którym na co dzień żyjemy i pracujemy. Mamy być narzędziem i orędziem Pana Boga, dlatego przez nas, nasze życie, postawę mamy świadczyć o Jezusie, Prawdzie i Miłości Boga do każdego człowieka.

Gdyby Apostołowie nie zostali obdarowani Duchem Świętym, gdyby nie poszli na cały świat, by głosić Ewangelię, próżna byłaby nasza wiara. Jeśli jesteś zewangelizowany- ewangelizujesz. Prosta Boża zasada. Ksiądz Grzegorz przypomniał nam, że każdy z nas ma swoje miejsce we wspólnocie. Każda posługa jest konieczna i ważna. Pytanie, czy odkryliśmy swoje miejsce w tej wspólnocie. Dziękujemy Milence za trud głoszenia, Sławkowi O. za świadectwo życia i nawrócenia. Chwała Panu!

Mamy misję, misję niesienia Boga: „Dzielmy się wiarą jak chlebem, dajmy świadectwo nadziei. Bóg ofiarował nam siebie i my mamy się Nim z ludźmi dzielić”.

Amen

Amen

Tym razem otwarte spotkanie naszej wspólnoty Theoforos przypadło w Wielkim Tygodniu. Po koncelebrowanej Mszy Świętej, udaliśmy się do Domu Parafialnego. Tam czekała niespodzianka, nie mieliśmy żadnego poczęstunku. To znak, że rozpoczęliśmy post już w Wielkim Tygodniu.

Po modlitwie i uwielbieniu (nietypowo, bo w kręgu), w zastępstwie za chorego lidera (życzymy Ci Antku zdrowia), ogłoszenia przedstawiła Lidia. Diakonia charytatywna podziękowała w imieniu Sióstr Benedyktynek za pomoc i wsparcie. Udało się zebrać 810 zł, za które zakupiono środki czystości. Siostry pełne wdzięczności, radości i życzliwości dziękowały wspólnocie i obiecały w naszej intencji modlitwę.

Na spotkaniu nie było nas zbyt wiele osób, a szkoda bo zaproponowany temat konferencji odkrywał ważne treści „Ukształtowany by służyć Bogu”. Konferencję przygotowała i wygłosiła Grażynka Kołodziejska. Jej podsumowanie można streścić w tych punktach:

1. Każdy z nas jest powołany do służby. Służyć możemy w każdym miejscu, do którego posyła nas Pan Bóg. Służyć możemy każdemu, do kogo posyła nas Pan Bóg. Jeśli jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo samego Pana, to również w naszej codziennej posłudze, tak jak Jezus Chrystus przyszedł na świat dla nas, tak i my mamy żyć dla innych. (Ef 2.10)
2. Pan Bóg nie pozostawia nas samych w naszych posługach. Uzdalnia nas, obdarza różnymi talentami, które mamy wykorzystać do posługi bliźniemu, tak jakbyśmy służyli samemu Bogu. W każdej posłudze nie jest najważniejsza nasza praca, ale osoba, której służymy. (Rz 12. 3-8)
3. Mamy to czynić z miłością, dlaczego? Pan Bóg kocha każdego, również tych do których nas posyła. (Rz 12. 9-11)
4. Nie będzie nam lekko. Napotkamy różne trudności, przeszkody (grzech, zranienie, zniewolenie). Jednak nie jesteśmy sami, jest z nami Ktoś potężniejszy, jest z nami sam Stwórca – Pan Bóg. Z Nim możemy wszystko. (2 Kor.12. 9-10)

Dziękujemy Grażynce za posługę dzielenia się tymi treściami. Również nasza posługa ma przynosić owoce. Zastanówmy się, jak długo jesteśmy we wspólnocie, w co się angażujemy, w jakich diakoniach posługujemy, czy posługa przynosi radość i najważniejsze –czy przynosi owoce? Z okazji Świąt Zmartwychwstania Pana, życzmy sobie nawzajem, byśmy odkrywali swoje uzdolnienia, talenty i posługiwali nimi w pracy, rodzinie i naszej wspólnocie.

Pan Zmartwychwstał, prawdziwie Zmartwychwstał, Alleluja!!!

Niektórzy tego dnia żegnali karnawał, a nasza wspólnota z Panem Bogiem przygotowywała się do rozpoczynającego się Wielkiego Postu. Uczestniczyliśmy we Mszy Świętej, którą celebrował ksiądz Maciej Kulesza, kończąc 40-godzinne Nabożeństwo Adoracji Najświętszego Sakramentu w Katedrze. W Liturgii uczestniczyli również klerycy z Łomżyńskiego Seminarium Duchownego wraz ze swoimi kapłanami.

Ksiądz M. Kulesza w swoim kazaniu odniósł się do potrzeby dzielenia się chlebem z innymi. To sam Jezus Chrystus jest dla nas przykładem łamania samego siebie w każdej Eucharystii po to, by dzielić się Sobą. Jezus z Miłości do nas dał się połamać. Na ile my jesteśmy gotowi dawać się Jemu łamać, szczególnie w czasie wielkopostnym? Potrzebujemy być chlebem, by inni mogli łamać nas, byśmy mogli dzielić się sobą.

Uzupełnieniem tej homilii była konferencja księdza Tomasza Grali, który zaprosił nas do 40-dniowego postu na pustyni naszego życia. To czas naszego nawrócenia, zmagania z samym sobą i naszymi grzechami. Receptą na dobrze przeżyty czas postu może być podpowiedź księdza Tomasza – otworzyć się na spojrzenie Pana Boga na nas. To czas prawdy o nas samych, wejście w dialog z Panem Bogiem. To spojrzenie Boga połączone z jałmużną, postem i modlitwą pomoże nam w głębszym przeżyciu tego okresu. Pan Bóg w ukryciu patrzy na nasze postanowienia, które mamy czynić z miłości do naszego Stwórcy. Mamy zatem zawsze pytać się: Co Bóg o mnie sądzi? Mamy rozeznawać i przyglądać się owocom naszej duchowej pracy, naszym zmaganiom, by być coraz lepszym, doskonalszym, na wzór swojego Pana.

Dziękujemy księdzu Tomaszowi, że wprowadził nas w ten czas Wielkiego Postu. To od nas zależy, na ile to będzie Wielki Post, a na ile tylko kolejny w naszym życiu, w naszej wędrówce do Pana Boga.

Prosimy Cię, Panie Boże, abyśmy mogli iść z Tobą pustynią naszego życia przez ten 40- dniowy Wielki Post tak, aby nie zmarnować okazji do dawania siebie innym. Amen

Pierwsze spotkanie wspólnotowe w roku 2024 rozpoczęliśmy Eucharystią. W czasie Liturgii Słowa usłyszeliśmy Jezusa Chrystusa, który mówi z Mocą. Jego Słowo uzdrawia
i uwalnia od grzechu. Już tu mamy zapowiedź Zbawienia, które przyniósł nam Pan Jezus. Niech i w tym roku Słowo nas prowadzi, daje wskazówki i siłę do codziennego życia.

Po Mszy Świętej udaliśmy się do Domu Parafialnego, gdzie czekał obfity poczęstunek przygotowany przez grupę zerową kobiet i mężczyzn. Panie i Panowie spisali się na medal, dziękujemy za Wasze starania i przygotowany poczęstunek.

Kolejnym stałym elementem naszych spotkań jest wspólnotowa modlitwa prowadzona przez diakonię uwielbienia i scholkę. To czas na uwielbienie i dziękczynienie Panu Bogu.

Nasz lider Antonii S. przekazał nam bieżące ogłoszenia i zaprosił na konferencję ks. dr Zbigniewa Skuzę, którego zawsze z ogromnym zainteresowaniem słuchamy, ostatnio razem ze wspólnotą Odnowy w Duchu Świętym, z których obecności zawsze cieszymy się
i serdecznie zapraszamy.

Tematem spotkania był „Chrzest Jezusa i nasz chrzest”. Było to nawiązanie do niedzielnego święta Chrztu Pańskiego z 07.01. Zdaniem księdza Zbyszka ta niezwykła uroczystość to podstawa naszej godności. Chrzest to zakorzenienie w Synostwo Boże. Zatem możemy tak, jak święty Marcinem powiedzieć, że: „Ja jestem synem Bożym”.

W czasie chrztu Jezusa Chrystusa otworzyło się, rozwarło się Niebo i zstąpił na Niego Duch Święty. To jest moment, kiedy dzięki Jezusowi Chrystusowi otwiera się Niebo dla każdego ochrzczonego. Bóg okazuje nam łaskę. Duch Święty łączy wtedy Niebo z Ziemią, niweluje dystans między Bogiem a grzesznym człowiekiem.

Moment chrztu Pana Jezusa Chrystusa zapowiedziany był już w Starym Testamencie Iz. 42,1 „To jest Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie.” To niezwykły moment, kiedy objawiła się światu Trójca Święta. I jeszcze to miejsce, rzeka Jordan, która dzieliła czas- ziemię niewoli a ziemię obiecaną.

Myśląc o naszym wszczepieniu w Jezusa Chrystusa, myśląc o naszym chrzcie, uczestnicząc w rodzinnych uroczystościach chrztu pamiętajmy o ogromnej mocy tego Sakramentu. To od tego momentu stajemy się synami/córkami samego Boga. Niech Moc Słowa działa w nas, niech moc Sakramentu Chrztu Świętego porusza i zmienia nasze serca. Dziękujmy Panu Bogu za nasz Chrzest, za to co dla nas uczynił.

Dziękujemy Panu Bogu za naszego przyjaciela księdza Zbigniewa, za kolejne spotkanie ze Słowem Bożym. Błogosław mu Panie na ten rok i prowadź, by dalej niósł Boga innym, także naszej wspólnocie, byśmy dalej i my mogli Go nieść. Amen

28 listopada to kolejne spotkanie naszej wspólnoty. Rozpoczęliśmy tradycyjnie Mszą Świętą, poczęstunkiem, który tym razem przygotowała grupa kobiet I st. Dziękujemy za przepięknie udekorowany stół i smaczne przekąski, które dopełniały nasz czas dla siostry i brata.

Kolejnym punktem była konferencja przygotowana przez Sławkę G. Jej temat to: Powołani do życia w Kościele, wspólnocie, rodzinie. Punktem wyjścia do rozważań Sławki stał się fr. Rz 12,4-5: „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność- podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy dla siebie członkami.” Ważna jest zatem harmonia, wzajemne uzupełnianie się, wspieranie. Jakie są korzyści przynależności do Ciała Jezusa Chrystusa?  Otóż jest ich wiele: prawo do dziedziczenia, udział w Jego chwale, chrzest- przynależność z Chrystusem, więc jesteśmy Jego częścią, jesteśmy częścią Chrystusowego Kościoła. Wiemy, że Bóg jest Miłością, zatem miłość powinna być naszym priorytetem. Największym wyrazem Miłości jest czas, a najlepszym czasem okazywania jej jest obecna chwila. Czy rzeczywiście mam czas, czy daję czas Temu, którego kocham? Bóg bowiem jest naszą Pierwszą Miłością. Jeżeli kochamy Jego, umiemy też kochać innych i siebie. Kolejne pytanie zadane nam do refleksji: Dlaczego potrzebuję Kościoła, wspólnoty, rodziny? Dlatego, że sami niewiele możemy. Wspólnota jest miejscem próby naszej miłości. Człowiek nie jest powołany do izolacji tylko do Bożych relacji. To doskonałe miejsce do praktykowania bezinteresownej i pełnej współczucia miłości. Relacje z  innymi pomagają nam po prostu rozwijać się duchowo. Mamy bowiem okazję do tego, by służyć. Pozwalają zatem one dążyć do świętości. Potrzebne jest jednak pielęgnowanie wspólnoty, jaką tworzymy: nasze zaangażowanie, szczerość, pokora, uprzejmość, zaufanie, obecność w jej życiu. Jakie więc podejmować kroki służące jej budowaniu? Oto one: 1. Porozmawiaj z Bogiem zanim porozmawiasz z człowiekiem. 2. Zawsze wykazuj inicjatywę. Bóg chce, by pierwszy krok należał do ciebie. 3. Staraj się zrozumieć odczucia drugiej strony. 4. Używaj mniej słów, a więcej uszu. 5. Przyznaj się do błędu i proś o wybaczenie. 6. Dobieraj mądrze słowa, nie atakuj. 7. Zwracaj uwagę, co mówisz i w jaki sposób mówisz.

Pamiętaj, dobro zawsze powraca. Sławka zakończyła konferencję słowami z Rz 12,18: „Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi.” I Rz 12,21: „ Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj”.

Bardzo dziękujemy Sławce za wielość mądrych sugestii, dotyczących budowania wspólnoty; tej naszej- Theoforos i tej rodzinnej, i całego Kościoła św. Niech dobry Bóg uzdalnia nas do budowania Jego Królestwa, a my dajmy z siebie tyle, na ile nas stać.

Jesienny listopad każdego roku nastraja do zadumy i refleksji. Tym razem po wspólnotowym różańcu, jak zwykle prowadzonym przez niestrudzoną Zosię i Adama, przystąpiliśmy do stołu Pana, który miał dla nas przygotowane Słowo o nieśmiertelności sprawiedliwych (Mdr 2,23-3.9).

Mszę Świętą celebrowali kapłani ks. Hubert i ks. Marcin. Dobrze byłoby, żebyśmy nasze spotkania wspólnotowe zaczynali właśnie Eucharystią, która, jak to powiedział ks. Zbigniew Skuza: „Ona jest najważniejsza, nic ważniejszego już się po Mszy Świętej nie wydarzy”.

Naszą integrację, czas dla bliźniego umiliła nam grupka męska trzeciego stopnia, przygotowując poczęstunek w kawiarence. Tym razem panowie postawili na męskie jedzenie, m.in. obok pysznego smalcu były kiszone ogórki i…. piękna dekoracja stołu. Panowie postawiliście wysoką poprzeczkę, dziękujemy😊

A potem…czas modlitwy, śpiewu i zatrzymania. Nasz Pan obiecał nam, że jeśli gromadzimy się w Jego imię, On jest pośród nas. Chwała Ci, Panie, za Twoją obecność.

Krótkie ogłoszenia naszego lidera Antka i oczekiwana konferencja księdza Z. Skuzy, na którą kolejny raz przyszła również grupka Odnowy w Duchu Świętym. Zawsze cieszymy się ich obecnością.

Konferencję ksiądz rozpoczął od przypomnienia głównego tematu naszych spotkań „Na wzór Chrystusa… Chrystusowe życie naszym życiem”. Prowadzący odniósł się do wspomnianej listopadowej zadumy, przypominając ludowe powiedzenie, jakże aktualne w każdym czasie:                   „Idź na cmentarz, to się opamiętasz”. Już w momencie naszych narodzin nasz zegar tyka, przybliża nas do godziny naszego odejścia, naszej śmierci. Dlatego warto przypomnieć sobie, po co tu żyjemy i jaki jest sens tego życia.

Odpowiedź znajdujemy w J. 17,3 „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”. To przez Niego – Jezusa przyszło zbawienie. To w Nim mamy odkupienie. W czasie konferencji mogliśmy poznawać kolejne fragmenty Pisma Świętego, które dobitnie podkreślały tę prawdę. Ksiądz Zbigniew wyjaśniał, że tytuł Zbawiciel ma wiele znaczeń, ale w Biblii jest zastrzeżony tylko dla Boga. To śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa daje nam gwarancję, że idziemy ku życiu, życiu wiecznemu. Dla Boga rodzimy się, dla Niego żyjemy i dla Niego umieramy.

„Krzyż stoi w miejscu, a świat się kręci”- niech te słowa skłonią nas do zadumy w ten jesienny, listopadowy czas. Dziękujemy księdzu Zbigniewowi za kolejne mądre słowa, które poruszają serce. Czekamy na następne spotkanie wspólnotowe, kolejne konferencje, kolejne odkrywanie Prawdy.  Błogosław nam, Panie, na ten czas zadumy, ale też wykonywania naszych zadań, do których nas powołujesz każdego dnia.

Link do konferencji: https://youtu.be/lCKv4u6kV7I

Niektórzy z nas rozpoczęli to spotkanie udziałem w modlitwie różańcowej przed Najświętszym Sakramentem, prowadzonej przez przedstawicieli naszej wspólnoty Theoforos – Zosię i Adama. Dziękujemy za każdy różaniec i Waszą modlitwę.

Msza Święta, koncelebrowana pod przewodnictwem  księdza Grzegorza, który zwrócił uwagę na nasze „oczekiwanie”. Wspomniał, że każdego dnia w czasie wieczornego apelu wielu z nas śpiewa „Jestem, pamiętam czuwam”. Człowiek wierzący, to człowiek oczekiwania. Pięknym przykładem do naśladowania tego oczekiwania jest Najświętsza Maria Panna, która w cichości serca oczekiwała… Uczmy się od niej tej pięknej postawy.

Tradycyjnie po Mszy Świętej udaliśmy się do Domu Parafialnego, w którym czekał na wszystkich poczęstunek przygotowany przez grupkę kobiet II stopnia. Dziękujemy serdecznie za Waszą posługę. Pełni radości z dobrego posiłku udaliśmy się do salki, gdzie mieliśmy okazję podziękować, wzywać Ducha Świętego i uwielbić Boga

Lider w telegraficznym skrócie przypomniał ogłoszenia, by oddać głos specjalnemu gościowi tego wieczora, księdzu dr Zbigniewowi Skuzie. Nasz seminaryjny biblista, rozpoczął tegoroczny cykl spotkań na tematem „Na wzór Chrystusa… Chrystusowe życie naszym życiem”. Każde kolejne spotkanie ma być odsłoną i poznawaniem Naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Serdecznie zapraszamy wszystkich na kolejne konferencje. Księdzu Zbigniewowi bardzo dziękujemy, że wśród licznych obowiązków znajduje czas na te jakże cenne spotkania z żywą wiarą.

Konferencji towarzyszył obraz Jezusa Chrystusa obmywającego w czasie ostatniej wieczerzy uczniom nogi. Bardzo wymowny, zmuszający do zadumy i refleksji. Ksiądz Skuza rozpoczął od  Listu do Hebrajczyków 13, 8, gdzie czytamy: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki”. To słowo „dzisiaj” pojawia się kilka razy w Ewangelii, nie pojawia się przypadkowo. Ono nam mówi, że Jezus Chrystus działa tu i teraz, działa ten sam od zawsze „na wieki”.

Benedykt XVI pisał : „ Jezus Chrystus stanowi centrum naszej wiary..” Mamy patrzeć na Jezusa. Gdy tracimy Go z oczu, tracimy z Nim relację, wchodzimy w grzech, zwątpienie, lęki. Za przykładem świętego Piotra, który szedł do Jezusa po jeziorze widzimy, że szedł dotąd, dopóki patrzył na Jezusa. W momencie, kiedy jego wzrok skierował się na wodę i gwiazdy, zaczął tonąć. Trwając przy Bogu, budując relację z Jezusem, Synem Bożym, patrząc w Jego oblicze trwamy w Jego Miłosiernej Miłości. Jezus Chrystus to osoba. Z ludźmi budujemy relacje. Mamy budować ją przede wszystkim z Jezusem Chrystusem. Cytując Papieża Benedykta XVI powtórzmy: „Tylko doświadczenia piękna, bliskości i miłości Jezusa umożliwia poznanie Go..”

W Jezusie wszystko jest nauką: słowa, czyny, milczenia, miłosierdzie, upomnienie, wszystko. Postawa i zachowanie Jezusa były dla Jemu współczesnych ludzi potężną rewolucją. Może za bardzo się do niej przyzwyczailiśmy. Przywykliśmy już do treści, które słyszymy po raz kolejny w Kościele? Ksiądz Z. Skuza zapraszał nas do odkrywania na nowo Ewangelii i Żywego Słowa. Jeśli mamy przeżyć naszą wiarę jako coś niebanalnego, mamy wrócić do Jezusa Chrystusa i patrzeć na Niego z bliska, skracając dystans. Tak jak zbliżamy się do przyjaciela, tak mamy zbliżyć się do Niego, mamy się zaprzyjaźnić z samym Jezusem Chrystusem. Po co? Żebyśmy mogli uczyć się Jego życia, uczyć się żyć w Nim i z Nim. To tylko wybrane fragmenty z konferencji księdza Zbigniewa Skuzy. Jeśli zainspirowały Ciebie, przyjdź na spotkanie  i posłuchaj na żywo.

Jeszcze raz bardzo dziękujemy księdzu Zbyszkowi za włożony trud w przygotowanie i poprowadzenie konferencji. Niech te treści w nas pracują, aby mogły przynieść obfite owoce.

Amen